نسیم کوهسار
اینجا ، صفحه ایست برای نوشتن حرف هایی که گاه ، درون ذهن آدم ورجه وورجه می کنند! و برای نوشتن حرف هایی که هیچ گاه ، بر زبان نیاورده ایم!نسیم کوهسار
اینجا ، صفحه ایست برای نوشتن حرف هایی که گاه ، درون ذهن آدم ورجه وورجه می کنند! و برای نوشتن حرف هایی که هیچ گاه ، بر زبان نیاورده ایم!درباره من
قبلا:گل پسری بودم از دیار کوه و کویر!
الان:نمی دانم!
ادامه...
"مسمط بهار"
بهار
کرده گلو پر ز باد قمری سنجاب پوش کبک فرو ریخته مشک به سوراخ گوش
بلبلکان با نشاط، قمریکان با خروش در دهن لاله مشک، در دهن نحل نوش
سوسن کافور بوی، گلبن گوهر فروش
زمی ز اردیبهشت گشته بهشت برین
شاخ سمن بر گلو بسته بود مخنقه شاخ گل اندر میان بسته بود منطقه
ابر سیه را شمال کرده بود بدرقه بدرقه‌ی رایگان بی طمع و مخرقه
باد سحرگاهیان کرده بود تفرقه
خرمن در و عقیق بر همه روی زمین
چوک ز شاخ درخت خویشتن آویخته زاغ سیه بردو بال غالیه آمیخته
ابر بهاری ز دور اسب برانگیخته وز سم اسب سیاه لوءلوء تر ریخته
در دهن لاله باد، ریخته و بیخته
بیخته مشک سیاه ریخته درثمین
سرو سماطی کشید بر دو لب جویبار چون دو رده چتر سبز در دو صف کارزار
مرغ نهاد آشیان‌بر سر شاخ چنار چون سپر خیزران بر سر مرد سوار
گشت نگارین تذرو پنهان در کشتزار
همچو عروس غریق در بن دریای چین
وقت سحرگه کلنگ تعبیه‌ای ساخته‌ست وز لب دریای هند تا خزران تاخته‌ست
میغ سیه بر قفاش تیغ برون آخته‌ست طبل فرو کوفته‌ست، خشت بینداخته‌ست
ماه نو منخسف در گلوی فاخته‌ست
طوطیکان با نوا قمریکان با انین
گویی بط سپید جامه به صابون زدهست کبک دری ساق پا در قدح خون زدهست
بر گل‌تر عندلیب گنج فریدون زدهست لشکر چین در بهار خیمه به هامون زدهست
لاله سوی جویبار لشکر بیرون زدهست
خیمه ی او سبزگون خرگه او آتشین
از دم طاووس نر ماهی سربر زدهست دستگکی موردتر، گویی برپر زدهست
شانگکی ز آبنوس هدهد بر سرزده‌ست بر دو بناگوش کبک غالیه‌ی تر زدهست
قمریک طوقدار گویی سر در زدهست
در شبه گون خاتمی حلقه ی او بی نگین
باز مرا طبع شعر سخت به جوش آمده‌ست کم سخن عندلیب دوش به گوش آمده‌ست
از شغب خردما لاله به هوش آمده‌ست زیر به بانگ آمده‌ست بم به خروش آمده‌ست
نسترن مشکبوی مشکفروش آمده‌ست
سیمش در گردنست مشکش در آستین
چون تو بگیری شراب مرغ سماعت کند لاله سلامت کند، ژاله وداعت کند
از سمن و مشک و بید، باغ شراعت کند وز گل سرخ و سپید شاخ صواعت کند
شاخ گل مشکبوی زیر ذراعت کند
عنبرهای لطیف گوهرهای گزین
باد عبیر افکند در قدح و جام تو ابر گهر گسترد در قدم و گام تو
یار سمنبر دهد بوسه بر اندام تو مرغ روایت کند شعری بر نام تو
خوبان نعره زنند بر دهن و کام تو
در لبشان سلسبیل در کفشان یاسمین
"منوچهری دامغانی"
"بهار"
بهار آمد بهار آمد سلام آورد مستان را
از آن پیغامبر خوبان پیام آورد مستان را
زبان سوسن از ساقی کرامت های مستان گفت
شنید آن سرو از سوسن قیام آورد مستان را
ز اول باغ در مجلس نثار آورد آنگه نقل
چو دید از لاله کوهی که جام آورد مستان را
ز گریه ابر نیسانی دم سرد زمستانی
چه حیلت کرد کز پرده به دام آورد مستان را
سقاهم ربهم خوردند و نام و ننگ گم کردند
چو آمد نامه ی ساقی چه نام آورد مستان را
درون مجمر دل ها سپند و عود می سوزند
که سرمای فراق او زکام آورد مستان را
درآ در گلشن باقی برآ بربام کان ساقی
زپنهان خانه ی غیبی پیام آورد مستان را
چو خوبان حله پوشیدند درآ در باغ و پس بنگر
که ساقی هرچه درباید تمام آورد مستان را
که جان ها را بهار آورد و ما را روی یار آورد
بین کز جمله دولت ها کدام آورد مستان را
زشمس الدین تبریزی به ناگه ساقی دولت
به جام خاص سلطانی مدام آورد مستان را
"مولانا جلال الدین محمد بلخی"
نوروز در شاهنامه...
دیشب مشغول خواندن داستان هایی ازشاهنامه بودم که به ماجرای نوروز رسیدم...در بخش مربوط به جمشید, پادشاه ایران , اینگونه آمده است:
به فر کیانی یکی تخت ساخت چه مایه بدو گوهر اندر نشاخت
که چون خواستی دیو برداشتی زهامون به گردون برافراشتی
چو خورشید تابان میان هوا نشسته بر او شاه فرمانروا
جهان انجمن شد بر تخت او فرومانده از فره ی بخت او
به جمشید بر گوهر افشاندند مر آن روز را روز نو خواندند
ماجرا از این قرار است که جمشید تختی می سازد و به کمک دیوان به پرواز درمی اید و مردم با دیدن سیر شاه سرزمین در آسمان شاد گشتند...
سر سال نو هرمز فرودین براسوده از رنج تن دل زکین
بزرگان به شادی بیاراستند می و جام و رامشگران خواستند
چنین روز فرخ از ان روزگار بمانده از ان خسروان یادگار
چنین سال سیصد همی رفت کار ندیدند مرگ اندر ان روزگار
ز رنج و ز بدشان نبود اگهی میان بسته دیوان به سان رهی
به فرمانش مردم نهاده دوگوش زرامش جهان بد پر اواز نوش ...
نوروزتان پیشاپیش مبارک...
"برف"
زمستان مهربان اندک اندک از شهر رخت می کشید که گویی دوباره هوای برگشتن به سرش زد,مشهدی که امسال اصلا روی نشستن برف بر شاخسار های درختان را بر خود ندیده بود بالاخره روی سرد زمستان را به خود دید و چه سرمایی...شب سه شنبه بود که حدود ساعت یک به بیرون نگاهی انداختم و متوجه اندک برفی شدم که روی چمن های اطراف نشسته بود با خودم گفتم این هم از همان برف هاییست که هیچ بخاری ازشان بلند نمی شود!!...اما برفی بود که اتفاقا خیلی هم جالب شد...!!
صبح که بیدار شدم دیدم که انگار زمستان دامن سفید و مخملین خودش را بر فرش زمین پهن کرده...واقعاد عالی بود...عصر بعد از کلاس با دکتر علیرضا رفتیم برف بازی و حسابی یخ کردیم...خیلی حال داد...بعدشم رفتیم کافه تریا و یه چایی داغ نوش جان کردیم و گرم شدیم و بعدش تا خوابگاه پیاده روی کردیم...هوا عالی بود...
امروز هم که با دکتر صادق از مشهد برمی گشتیم دیدیم که قبل مشهد برف خیلی خیلی باحالی روی کوهسارها نشسته بود...اون قدر دوست داشتم که توی اون سرما برم از اون کوهسارها بالا و یه چن تا نفس عمیق در دل ابرها و بین قله های سر به فلک کشیده ی پر از برف بفرستم داخل ریه هام...ولی نه مجالش بود و نه امکانش...به هر حال هرچند که دی ماه و بهمن ماه مشهد خیلی حال و هوای زمستونی نداشت ولی این اسفند واقعا یه چیز دیگه بود...خیلی خوش گذشت...دم اسفند گرم...!!
"دریای خاک"
اردوی کویر ما قرار بود جمعه پونزده اسفند برگزار بشه...محل شروع حرکت هم ساختمان جهاد دانشگاهی دانشگاهمون بود...از بچه های پزشکی مهر93 علاوه بر من, امیرحسین حیدری , بهرام کنگی , طه شرفیان , علیرضا حسینی , محمدحسین سرفراز , علی مهری , امیررضا معماری , محمدرضا بزاززاده , کیومرث کاظم پور هم بودن...سرپرست گروه آقای عوض پور بودند و آقای دکتر زرقانی و داداش الیاس بهرامی گل از بچه های مهندسی و دوستاشون هم همراهمون بودن...
صبح سرد و بارانی جمعه همه بچه هایی که قرار بود به اردو بریم در همون مکان معین جمع شدیم و ساعت حدود هشت بود که راه افتادیم سمت نیشابور...بین راه و در خود نیشابور بارون خوبی می اومد و هوا واقعا عالی بود...در مسیر بستنی خوردیم و بچه ها شعر خوندن و با موسیقی و خیلی کارای دیگه راه رو پیمودیم...
رفتیم آرامگاه حکیم عمر خیام و بعد هم پیش به سوی روستای فدیشه در 45 کیلومتری جنوب غرب نیشابور...ساعت حدود دوازده ونیم بود که به آرامگاه امامزاده عبدالله رسیدیم و نماز خوندیم و بعد هم نوشیدن چایی گرم در یک هوای سرد و بارونی و یه جمع صمیمانه...بعد هم ناهار و آمادگی برای کویر نوردی...دیگه بارون بند اومده بود و باد سرد از روی برف های کوهسارهای اطراف وزیدن گرفته بود...مسیر رو گرفتیم و به دریایی از خاک رسیدیم ...چه زیبا...چه زیبا...چه زیبا...یک زیبایی وصف نشدنی در کنار دوستای مهربون...از ساعت دو و نیم تا حدود پنج در کویر و در میان تاق ها گشتیم و گشتیم وگشتیم...
بعد هم همه جمع شدیم و یه آتیش باحال درست کردیم و دورش نشستیم و دوباره سروده ها خوندیم و گل ها گفتیم و شنیدیم...بعدشم سیب زمینی آتیشی نوش جان کردیم و منور ها و ترقه هایی که با خودمون برده بودیم رو استفاده کردیم...ساعتای حدود شش و نیم بود که در تاریکی شب مسیر کویر رو به سمت امام زاده درنوردیدیم و عازم مشهد شدیم...بین مشهد و نیشابور هم برف زیبایی روی زمین نشسته بود...ساعتای حدودا نه بود که رسیدیم مشهد...
درخت...فرشته ای زیبا..
زمین...ای مادر هستی...دوستت دارم...
زمین مهربان ...از این که تو را به آغوش فراموشی سپرده ام عذر می خواهم...
چند روزی بیش نمانده که نوروز فرا رسد...و هر نوروزی هم شادباشی دارد...بیایید در قبال شادباش زمین که همان سرسبزی و سر زندگی اش است که به ما عرضه می دارد ما نیز شادباش و عیدانه ای به او بدهیم و چه هدیه ای زیباتر از یک درخت...
درخت را دوست دارم ...چه اینکه فرشته ای است زیبا که باعث آرامش همه ما فرزندان زمین می شود که او نیز فرزند خاک است و ما نیز ...و از این جهت شاید برادری و یا خواهری مهربان باشد برایمان...پس بیایید هدیه ای به زمین بدهیم که هم مایه ی شادی او باشد و هم سبب آرامش خودمان...
هدیه ی تان پر از شادی و امید...
سپندارمذگان...
اسفند است و زیبایی هایش...زیبایی هایی که با تمام وجودش به ما عطا می کند و مهربانانه برایمان به ارمغان می آورد...وحال بزرگ ترین مهرانه ی اسفند فرا رسیده است...سپندارمذگان...روز مهرورزی...مهرورزی به آنانی که دوستشان داریم...به آنانی که مایه شادی و سرورمان هستند...وبه کسانی که برایمان آرامش به ارمغان می آورند...
در این روزهای سرد زمستانی و در این ماه زیبای اسفند برایتان از خداوندگار مهربان سپندارمذگانی شاد و فراموش نشدنی طلب می کنم...بیایید قدر اطرافیانمان را بدانیم...قبل از آنکه برای مهربانی ها دیر شود...
باران...
"باران باش تا به تو عادت نکنند ، هر وقت بیایی دوستت داشته باشند..."
فکر می کنم این روزها بهتر بتوان معنی جمله ی بالا را فهمید...این روزهایی که همه در انتظار بارانیم...در انتظار بارانی که کم کمک چهره اش بیشتر از پیش پنهان می شود...و ما می مانیم و یک دنیای خشک و خالی از سرزندگی...فکر میکنم این روزها همه بدونیم که احتمال مواجهه با یک فاجعه طبیعی پیش روی همه ی ماست:
"کمبود آب"
خداروشکر این چند روزه مشهد و دور و بر داره بارون خوبی میادولی این دلیل نمیشه که ما مصرف صحیح آب رو فراموش کنیم پس بیاین از همین الان یه تجدیدنظر تو مصرف آب داشته باشیم تا بتونیم در آینده هم از این نعمت خدادادی با آرامش و آسایش استفاده کنیم...