استاد

یک مشت کتاب و دفتر و دیگر هیچ

                                                     آموخته ای مختصر و دیگر هیچ

_یک مشت کتاب و دفتر و...دیگر چه؟

                                                     _یک مشت کتاب دیگر و دیگر هیچ

                                      امید مهدی نژاد

لعل

شرح لب لعلت به زبان می نتوان داد

                                                              وز میم دهان تو نشان می نتوان داد

میم است دهان تو و مویی است میانت

                                                               کی را خبر موی میان می نتوان داد

دل خواسته ای و رقم کفر کشم من

                                                       بر هر که گمان برد که جان می نتوان داد

گر پیش رخت جان ندهم آن نه ز بخل است

                                                        در خورد رخت نیست از آن می نتوان داد

یک جان چه بود کافرم ار پیش تو صد جان

                                                           انگشت زنان رقص کنان می نتوان داد

سگ به بود از من اگر از بهر سگت جان

                                                                آزاد به یک پاره نان می نتوان داد

داد ره عشق تو چنان کآرزویم هست

                                                      عمرم شد و یک لحظه چنان می نتوان داد

جانا چو بلای تو به ارزد به جهانی

                                                            خود را ز بلای تو امان می نتوان داد

گفتم که ز من جان بستان یک شکرم ده

                                                            گفتی شکر من به زبان می نتوان داد

چون نیست دهانم که شکر زو به در آید

                                                       کس را به شکر هیچ دهان می نتوان داد

خود طالع عطار چه چیز است که او را

                                                      یک بوسه نه پیدا و نه نهان می نتوان داد


                                              عطار

عطار

هفت شهر عشق را عطار گشت           ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم...

مولانا جلال الدین

طوفان

                                      شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

                                      کجا دانند حال ما سبک باران ساحل ها...

                                                                   لسان الغیب

ساحل

                            ساحل افتاده گفت گرچه بسی زیستم

                            هیچ نه معلوم شد آه که من چیستم

                            موج ز خود رفته ای تیز خرامید و گفت

                         هستم اگر می روم گر نروم نیستم

                                                            اقبال لاهوری

"سیزده به در"

فردا سیزده به در هست و روز طبیعت...ایشالا همه مون هم میریم بیرون و امیدوارم به همه خوش بگذره...ولی یه چند تا خواهش دارم از همه ی کسایی که این متن رو می خونن...خواهش می کنم اگه زباله ای داشتین اونا رو توی طبیعت اطرافتون رها نکنین ; درسته که شما فقط یه روز در اون مکان هستین ولی مردمی هستن که در اون اطراف زندگی می کنن و دیدن اون زباله ها براشون اصلا خوشایند نیست...

دیگه این که اگه آتیش روشن می کنین حتما قبل از ترک کردن محیط خاموشش کنین تا خدای ناکرده به جای دیگه ای سرایت نکنه...

می دونم اهل این کارا نیستین ولی خواهش می کنم وارد باغ و مزرعه ی کشاورزای زحمت کش نشید...بنده های خدا بعضی وقتا کل درآمد سالشون ممکنه در عرض سیزده به در توسط هم وطنان گردشگرمون به تاراج برده بشه...!! خواهشا مراعاتشون کنین...

در آخر هم بگم که فرهنگ داشتن یا نداشتن فقط به حرف نیست بلکه به عمله...بیاین با رفتار خودمون فرهنگ استفاده ی درست از طبیعت رو به بقیه اطرافیانمون هم نشون بدیم تا همه بتونن یه روز شاد رو سپری کنن...

''کهسار"

پنج شنبه رفتیم کوه...

خدا رو شکر به واسطه ی بارون هایی که تو این مدت بارید زمین یه جون تازه گرفته...

دامنه ها سرسبز...یه نسیم خنک...

عالی عالی عالی...

"بهار"

باز بنفشه رسید جانب سوسن دو تا

                                                            باز گل لعل پوش می بدراند قبا

باز رسیدند شاد زان سوی عالم چو باد

                                                            مست و خرامان و خوش سبزقبایان ما

سرو علمدار رفت سوخت خزان را به تفت

                                                            وز سر که رخ نمود لاله ی شیرین لقا

سنبله با یاسمن گفت سلام علیک

                                                            گفت علیک السلام در چمن آی ای فتا

یافته معروفیی هر طرفی صوفیی

                                                            دست زنان چون چنار رقص کنان چون صبا

غنچه چو مستوریان کرده رخ خود نهان

                                                            باد کشد چادرش کای سره رو برگشا

یار در این کوی ما آب در این جوی ما

                                                            زینت نیلوفری تشنه و زردی چرا

رفت دی روترش کشته شد آن عیش کش

                                                            عمر تو بادا دراز ای سمن تیزپا

نرگس در ماجرا چشمک زد سبزه را

                                                            سبزه سخن فهم کرد گفت که فرمان تو را

گفت قرنفل به بید من ز تو دارم امید

                                                            گفت عزبخانه ام خلوت توست الصلا

سیب بگفت ای ترنج از چه تو رنجیده ای

                                                            گفت من از چشم بد می نشوم خودنما

فاخته با کو و کو آمد کان یار کو

                                                            کردش اشارت به گل بلبل شیرین نوا

غیر بهار جهان هست بهاری نهان

                                                           ماه رخ و خوش دهان باده بده ساقیا

یا قمرا طالعا فی الظلمات الدجی

                                                           نور مصابیحه یغلب شمس الضحی

چند سخن ماند لیک بی گه و دیرست نیک

                                                           هرچه به شب فوت شد آرم فردا قضا

                                                                          مولانا جلال الدین