"بهار"

باز بنفشه رسید جانب سوسن دو تا

                                                            باز گل لعل پوش می بدراند قبا

باز رسیدند شاد زان سوی عالم چو باد

                                                            مست و خرامان و خوش سبزقبایان ما

سرو علمدار رفت سوخت خزان را به تفت

                                                            وز سر که رخ نمود لاله ی شیرین لقا

سنبله با یاسمن گفت سلام علیک

                                                            گفت علیک السلام در چمن آی ای فتا

یافته معروفیی هر طرفی صوفیی

                                                            دست زنان چون چنار رقص کنان چون صبا

غنچه چو مستوریان کرده رخ خود نهان

                                                            باد کشد چادرش کای سره رو برگشا

یار در این کوی ما آب در این جوی ما

                                                            زینت نیلوفری تشنه و زردی چرا

رفت دی روترش کشته شد آن عیش کش

                                                            عمر تو بادا دراز ای سمن تیزپا

نرگس در ماجرا چشمک زد سبزه را

                                                            سبزه سخن فهم کرد گفت که فرمان تو را

گفت قرنفل به بید من ز تو دارم امید

                                                            گفت عزبخانه ام خلوت توست الصلا

سیب بگفت ای ترنج از چه تو رنجیده ای

                                                            گفت من از چشم بد می نشوم خودنما

فاخته با کو و کو آمد کان یار کو

                                                            کردش اشارت به گل بلبل شیرین نوا

غیر بهار جهان هست بهاری نهان

                                                           ماه رخ و خوش دهان باده بده ساقیا

یا قمرا طالعا فی الظلمات الدجی

                                                           نور مصابیحه یغلب شمس الضحی

چند سخن ماند لیک بی گه و دیرست نیک

                                                           هرچه به شب فوت شد آرم فردا قضا

                                                                          مولانا جلال الدین