باران بهاری...

نشسته ام پشت پنجره…چای می نوشم و کمی درس می خوانم …تنهای تنها…صدای قطرات باران موسیقی زیبای امشب من شده است…امشب هوا عالیست،عالیه عالی…آن قدر که اگر می توانستم فقط می نشستم و غزل می گفتم و غزل می خواندم…هرچند با وجود تمام دغدغه های مسخره ای که این روزها بر سرم آوار شده است باز هم آن قدر بی خیال و اپیکور مذهب هستم که فرصتی را به غزل خوانی و ترانه و موسیقی اختصاص دهم! آخر این شب ها که بگذرد کمتر می توان مانندش را دوباره پیدا کرد…همین خوشی ها می ماند و خنده ها و شادی ها که غم و سختی رفتنیست…

این روزها سعدی می خوانم…عالیست…غزل هایی به سادگی زبان کودکانه و پر مغزی یک حکیم دنیادیده…آن قدر صاف و ساده که آدم باورش نمی شود بزرگ مردی چون استاد سخن این گونه کلمات را در قالبی ساده و یک دست و زیبا بچیند بی آنکه سخنش تکراری و ملال آور شود…سعدی این روزها و شب ها یار غار من شده است و یاوری برای زدودن خستگی ها از روحی که دستخوش حوادث می شود…این روزها سعدی آرام جانم است…!

افسوس بر آن دیده که روی تو ندیدست

             یا دیده و بعد از تو به رویی نگریدست

گر مدعیان نقش ببینند پری را

             دانند که دیوانه چرا جامه دریدست

آن کیست که پیرامن خورشید جمالش

             از مشک سیه دایره نیمه کشیدست

ای عاقل اگر پای به سنگیت بر آید

            فرهاد بدانی که چرا سنگ بریدست

رحمت نکند بر دل بیچاره ی فرهاد

            آن کس که سخن گفتن شیرین نشنیدست

از دست کمان مهره ی ابروی تو در شهر

            دل نیست که در بر چو کبوتر نطپیدست

در وهم نیاید که چه مطبوع درختی

            پیداست که هرگز کس از این میوه نچیدست

سر قلم قدرت بی چون الهی

           در روی تو چون روی در آیینه پدیدست

ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا

          حلوا به کسی ده که محبت نچشیده است

با این همه باران بلا بر سر سعدی

          نشگفت اگرش خانه ی چشم آب چکیدست