پاییز

آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم

خنیاگرِ غمگینی‌ست

که آوازش را از دست داده است

                          ای کاش عشق را

                          زبان سخن بود

هزار کاکُلیِ شاد

                      در چشمانِ توست

هزار قناریِ خاموش

در گلوی من

                       عشق را

                       ای کاش زبانِ سخن بود

ـ□

آنکه می‌گوید دوست‌ات می‌دارم

دلِ اندُهگینِ شبی‌ست

که مهتاب‌اش را می‌جوید

                           ای کاش عشق را

                           زبانِ سخن بود

هزار آفتابِ خندان در خرامِ توست

هزار ستاره‌ی گریان

در تمنای من

                      عشق را

                      ای کاش زبانِ سخن بود

#احمد_شاملو

سی‌ویکم تیرِ ۱۳۵۸ | از دفتر ترانه‌های کوچک غربت

این دفعه که رفتم خونه ، از مامان شیش هفت تایی قلمه گل یخ گرفتم و آوردم ...کاشمتشون پای گلای یخی که تابستون کاشته بودم...شد این گلدون توی تصویر! گل قاشقی هم دیگه جون گرفته و کم کم داره بزرگ میشه...گل حُسن یوسف هم از وقتی اومدم اتاق بوستان ، کم کمک شروع کرده به رنگ و رو گرفتن...رگه های ارغوانی و قرمزش داره دلبری میکنه!