مرگان

مرگان در میان خوشه چینان بود.لب خویر نشسته بود  و پی رند زدن سلوچ را نگاه می کرد.دروگر بنامی بود سلوچ.قد و بری نداشت ...رشید نبود...اما پاکیزه کار و سخت بود.

ریزنقش و چابک سلوچ روی پاها  نشسته می چرخید و زمین را از بوته های بلند و خمیده ی گندم صاف می کرد. دروگر پاکیزه کار ,سلوچ ,خوش  داشت کمی بی هوا درو کند تا بیش از آنچه باید خوشه بر زمین بریزد.بر این کار او سالار دشت هم خرده نمی گرفت  چرا که می دانست سلوچ خوشه ها را برای مرگان بر زمین می ریزد.این دیگر یک جور رسم شده بود.شده بود یک جور قرار پنهانی بین دروگر و سالار و خوشه چین.دروگر جوانی اگر خواهای دختری بود این را حق خود می دانست بوته های خشک گندم را با کاربرد خبره وار منگال چنان بتکاند تا خوشه های خشکیده و سست بر زمین بریزد....

جای خالی سلوچ/محمود دولت آبادی