مهتاب

دارم اپیزود ۱ دیالوگ باکس رو میشنفم
حس پاییز رو دارم
داشتم اسلاید میساختم ، همزمان موسیقی گوش میدادم
اتاق تاریکه ، بازم مهتاب نورافشانی میکنه ، دوست داشتم یه جایی فراتر از ذهنم این تصویر رو جاودانه میکردم
کاش حافظه رو میشد درباره ی بعضی چیزا دریغ میکردیم ، واقعا حوصله خیلی چیزا رو دیگه نداره آدم!
دیشب ، کتاب « بالاخره یه روزی قشنگ حرف میزنم» از دیوید سداریس رو شرو کردم
فردا رو از بخش مرخصی گرفتم ، پس فردا ارائه دارم ، آخرهفته هم امتحان!
ببین
امشب ، مخصوصا این چند دقیقه ش ، به کل روز می ارزید ، ذهنم خیلی آروم بود ، فکر کردن به پاییز ذهنمو آروم کرد ، و دیدن مهتاب و نور نقره ایش ، و غزل منزوی ، و تاریکی

امشب

دارم یه مجموعه ی یک ساعته تلفیقی موسیقی  کلاسیک بی کلام گوش میدم!
اتاق تاریکه ، ماه ، نور نقره ای خودشو میپاشه روی میز و لپتاب و دیوار و فرش اتاق 
پریشب ، شب امتحان اپیدمیو بود ، امتحانی که ازش اصلا خوشم نمیومد و فقط دوست داشتم پاسش کنم و تموم شه
موقعی که داشتم مبحث بیماری های روانی ش رو میخوندم ، این فکر توی ذهنم جرقه زد که هرچقدر آدم فکر کنه که از نظر روانی سالم تره ، احتمالا همونجا جرقه ی به فنا رفتن خودش رو زده! 
همون شب ، موقعی که میرفتم واسه شام ، ماه رو دیدم که طلوع کرده بود ، خیلی خیلی قشنگ و درخشان ، توی پس زمینه ی نارنجی افق. ماه شب چهارده. خیلی قشنگ بود. بعضیا میگن ماه شب چهارده ، باید سایکوز میشه ، آدمو روانی میکنه. بعضیام میگن نه. از نظر علمی هم مث که رد شده. من میگم ماه شب چارده شاید باعث سایکوز نشه ، ولی آدمو یاد خیلی چیزا میندازه ، یاد خیلی چیزا.
همون شب ، ماه گرفتگی رو یادم رفت ببینم ، صبحش یادم افتاد. امتحان اپیدمیو کار خودشو کرد و ذهنمو اون قدر درگیر کرد که یادم رفت خسوف رو ببینم. یاد پارسال همین موقعا افتادم که ماه گرفتگی شده بود و با بچه ها رفتیم دیدیم. 
همینطوری که داشتم میرفتم واسه شام ، صدای خش خش برگا رو شنیدم. خیلی خلوت بود. تابستون خوابگاه خیلی بده ، سخته ، ولی خلوتی ش رو دوس دارم. قبلا ، تا همین دو سه سال پیش ، اگه ازم میپرسیدی ، میگفتم خلوتی رو دوس ندارم ، الان میگم تنهایی و خلوتی رو ترجیح میدم به شلوغ و سر و صدا. 
دیروز «ر» اومده بود. با هم رفتیم کتاب فروشی آبان! همین چند روز پیش گفته بودم دیگه آبان کمتر میرم و این حرفا!‌ این بار به خاطر تخفیف تابستونه ی بیشترش نسبت به بقیه ی جاها ، رفتیم دوباره! برقش قطع شده بود و با نور گوشی دنبال کتابا گشتیم. چشمم به کتاب »هواخواه« افتاد ، که هم اسم کانال تلگرام مونه! نویسنده ش ویت تان نوین بود ، و جایزه ی پولیتزر ۲۰۱۶ رو برنده شده. یه کم ورق زدم ، و گفتم بخرمش. بعد از یه پسره ای که اونجا بود ، از براتیگان کتاب خواستم ، در رویای بابلش رو آورد که خونده بودمش ، بعد «ویلارد و جایزه های بولینگش» رو آورد ، اینم برداشتم ، و با بیست درصد تخفیف خریدمشون. ظهر هم قبل امتحان یه کتاب از کتابخونه دانشکده گرفته بودم. حالا شیش هفت تا کتاب نخونده توی کمدم دارم که فک کنم تا اواسط پاییز واسه ام بس باشه. بعد رفتیم پردیس کتاب ، اونجا دو تا کتاب واسه ریحان خریدم ، «ر» هم یه کتاب از سلینجر خرید و یکی هم از نیکلای گوگول. شام رفتیم پیتزا خونه ، وسطای شام «ر» ازم پرسید شلوغی رو ترجیح میدم یا خلوتی رو. و اونجا بود که به فکر افتادم که شلوغی که برام مزاحمت ایجاد نکنه رو باهاش مشکلی ندارم ، ولی شلوغی زیاد رو قطعا دوس ندارم.

ماه از پنجره کوچید
بهار از درخت
گوزن از قصه
و شعری که می گفتم
دیگر ادامه نیافت
همه چیز تمام شد
سوار قطار شدی و رفتی
حالا باید
در شهری دور باشی
در قلب من چکار می کنی؟

رسول یونان

تحول

پریشب تصمیم گرفتم ورزش رو شروع کنم! بعد از چهار ماه! بعد یهو موقع شام خوردن ، از بچه ها شنیدم که باشگاه ، بسته س تابستون! گفتم لعنت به این شانس که تا خواستیم ورزش کنیم ، باشگاهو تعطیل کردن! ولی شبش ، رفتم سمت چمن فوتبال که یه مقدار بدوم. نرم افزار ورزش گوشی رو هم بعد یک سال ازش استفاده کردم. حدود سه کیلومتر رو دویدم و آهنگ شنفتم و راه رفتم. خیلی خیلی خیلییی روحیه ام رو بهتر کرد.

دیروز فهمیدم که باشگاه رو تعطیل نکردن ، دیشب هم رفتم باشگاه و هم بعدش رفتم دویدم!‌این بار چهار کیلومتر!‌ بعدش چند دقیقه نشستم توی چمن ، ماه رو نگاه کردم لابلای سکوت و تاریکی و تنهایی. چمن ها ، گل کرده بودن ، گل های سفید. شوپن گوش دادم، 

این کتابی که دارم میخونم ، مادام دوپاری اثر آندره لامبر ، خیلی از نظر تاریخی جالبه ، به تاریخ و فرهنگ فرانسه خیلی علاقه دارم ، مخصوصا از قرن هجده به بعد ، و این کتاب دقیقا دست گذاشته به حدود بیست سال قبل از انقلاب کبیر فرانسه ، زمانی که لوئی پونزدهم شاه بود و مادام دوپاری وارد دربار شد و اتفاقایی که طی حضورش در دربار فاسد فرانسه افتاد. لازم بود که بتونم توی یه رمان جمع و جور ، اتفاقای اون سال ها رو بخونم .

یک جایی ، لوئی شونزدهم ، ولیعهد شونزده ساله ، به همسرش ماری آنتوانت میگه:

خانم ، این ادب و خوش لباسی و شیکی و نزاکت که شما در این جا می بینید مظاهر صوری یک جامعه است که فساد اخلاق آن را تباه کرده و این ظواهر شبیه به نقش و نگار عمارتی ست که پی و دیوارهای آن ویران می باشد.

چقدر وصف حال آشناییه!‌مگه نه؟

بی حالی

بی حوصله م

هم بی حوصله ام و هم بی حال ، و هم تا حدودی افسرده. از عصرای جمعه ی این شهر متنفرم ، بی حاصل ترین و مزخرف ترین ساعت های هفته ام ، مربوط به همین ساعت ها هست ، و همین ، اون قدر بد و چرت هست که اصلا مغز آدم رو به فنا میفرسته ، و یه کاری میکنه که دوس داشته باشی فقط این بلاتکلیفی با خودت و جهان دور و برت تموم بشه.

دو روزه که به شدت مغزم داغونه ، نه حوصله ی صحبت کردن دارم ، نه حوصله ی جواب دادن ، نه حوصله ی فکر کردن ، نه کتاب خوندن ، نه فیلم دیدن ، نه قدم زدن ، نه زندگی کردن. هر مکالمه ای که شروع می کنم ، مراقبم که گند نزنم و متاسفانه گاهی گند زده میشه بهش. واسه همین سعی می کنم کمتر حرف بزنم و همین هم باعث میشه بی حوصله تر بشم ، سیکل معیوبی شکل گرفته!

دیشب ، از حرم که برگشتم ، فقط میخواستم که بخوابم!‌ همیشه شبایی که روز بعدش تعطیلم رو تا سحر بیدارم و با کتاب و فیلم و... مشغول می کنم خودمو ، دیشب اونقدر خسته و بی حس و حال بودم که فقط دوس داشتم هیچ عاملی مزاحمم نشه و فقط بتونم بخوابم ، و خوابیدم!

امروز ، بعد از مدت هااا ، کتاب «به زنی در حوالی تهران»‌ ناصر ندیمی رو باز کردم ، سه چار سال پیش خریده بودمش. پر از سانسوره. اون پسره ی کتاب فروشی «آبان» توی پاچه م کردش ، مث اون کتاب دیگه ای که از محمدسعید میرزایی پارسال بهم انداخت. بعد از اون دیگه کمتر «آبان» رفتم و هر بار هم که رفتم ، فقط به حرفاش گوش دادم و هر کتابی که پیشنهاد میداد رو فقط یه چار تا ورق میزدم و نمیخریدم و فقط کتابی که میخواستم رو میگرفتم. چند ماهی هم هست که دیگه نرفتم. این کتاب ناصر ندیمی رو هم الان نشستم یه تیکه هاییش رو خوندم ، بد نبود ، ولی اونقدرام به دلم نچسبید ، متوسط بود.

بعدش گزیده ی شعرای فاضل نظری رو خوندم ، که «ح»‌ آورده بود تا بدم به «پ» ، خودم قبلا قطع جیبی ش رو داشتم ، کتاب خوبی بود ، دو سه سال پیش هدیه دادمش  و از اون زمان به بعد هم دیگه فک کنم فاضل نظری نخوندم ، امروز دوباره یه کم خوندم ، مخصوصا اون غزلی که توی بیت آخرش میگه:«تنهایی و رسوایی ، بی مهری و آزار » رو ، و یاد قدیما افتادم. خوشحالم که دیگه سلیقه م از فاضل رد شده و دیگه شعرای فاضل راضی م نمی کنه!

گلدون های حسن یوسف رو گذاشتم پشت نوری که از پنجره میومد داخل و یه کم غلظت و شدت ش کمتر بود و نمیسوزوندشون ، یه کم به حال اومدن. 

آهنگ Un Amor از گیپسی کینگ خیلی به دلم نشست ، الان هم که به یادش افتادم پلی ش کردم.

بلاگ اسکای قات زده ، قالب وبلاگ رو عوض کرده! شکل قالب ش بدک نیس ، ولی خیلی نامنظمه برام! امیدوارم بشه عوضش کرد!

من بلدم حال خودمو خوب کنم ، ولی امروز تا دو سه ساعت دیگه چنین قصدی رو ندارم، چرا؟ چون هوای بیرون گرمه و میخوام فقط اینجا اپیدمیو بخونم و کار خاص دیگه ای نکنم.

دلم برای عصرای فروردین و اردیبهشت تنگ شده!

کاش ما آن دو پرستو بودیم ، که سفر می کردیم ، از بهاری به بهاری دیگر!

همین

تموز

دو هفته است که تنبلی کردم و ننوشتم! تنها علتش هم همین بوده ، نه از امتحان خبری بوده و نه کشیک داشتیم و نه شب ها کار خاصی داشتم! فقط تنبلی علتش بوده! و آیا میتونه اثر ناخودآگاه آبلوموف باشه یا نه!؟ آبلوموفیسم؟ حالا هفته های بعد امتحان هایی دارم که اصلا آسون نیستن و برای گذروندنشون باید خیلیییی بخونم ، ولی با این حال سعی می کنم در نوشتنم خللی ایجاد نشه!

هفته ی قبل ، توی مسیر برگشت به خونه ، دو تا کار رو تموم کردم: یکی کتاب آبلوموف ، دومی هم سریال چرنوبیل رو! هر دو هم به معنای واقعی عالی بودن!‌ الان میبینم که هر دوتاشون هم مربوط به شوروی بودن و تا الان که این رو مینویسم بهش دقت نکرده بودم ، کلا غرق شده بودم توی این دو سه هفته توی فرهنگ و تاریخ شوروی!!

آبلوموف از معدود کتابایی بود که داخل متنش حرف اضافیِ   قابل دورریختن و حذف شدن نداشت...کاش یاد بگیریم رخوت رو از زندگی کنار بزنیم ، قدر شتولتس ها و الگاهای خیرخواه زندگی مون رو بیشتر بدونیم و از مرحله ی تئوری و نظر دادن محض و غرزدن ، به مرحله ی عمل و تلاش برسیم ، و سر آخر از تارانتیف ها و ماتوه ایچ های فرصت طلب و دورو دور نگه داریم خودمون رو!

توی چرنوبیل ، از لگاسوف خیلی خوشم اومد ، دیالوگ های فیلم درباره ی حقیقت واقعا زیبا بود ، ما در زندگی خودمون خیلی به حقیقت بدهکاریم...خیلی...و اونجایی بیشتر از لگاسوف خوشم اومد که دقیقا دو سال بعد از انفجار چرنوبیل ، در انزوا خودکشی کرد ، تا نشون بده اگه که مرگ ما میتونه بیشتر از زندگی مون اثرگذار باشه ، بهتره که با آغوش باز پذیرای اون باشیم!

پریشب ، با «ر»‌ رفتیم بیرون ...هوای خونه و شب های کویر و روندن میون خیابونای خلوت شهر توی نیمه شب! لذتش هنوز که هنوزه هر دوتامون رو سرخوش می کنه...یاد سالهای قبل تر افتادم ، که تا نیمه های شب بیرون میگشتیم و صحبت می کردیم ، و این روزا خیلی خیلی کم ، این فرصت نصیبمون میشه و ازین به بعد کمتر هم خواهد شد...یک جا ، موقعی که از کنار پارک و از شمالی ترین خیابون شهر رد میشدیم ، یک دستم رو از ماشین بیرون بردم ، یک دست به فرمون و یک دست در آغوش نسیم ...«ر‌» آهنگ گذاشته بود ، و آهنگ قشنگی بود ، و برای یک لحظه ی کش دار ، همه چی رو فراموش کردم ، و یاد چارلی افتادم توی «مزایای منزوی بودن» ، که همچین صحنه ای رو ذکر میکرد ، و به بی نهایت رسیده بود ، به «ر» گفتم این رو ، و در اون لحظه به بی نهایت رسیدم!

دیروز هم موقع برگشتن به این شهر ، توی اتوبوس ، شوپن گوش میدادم ، و موقع رد شدن از تونل ، و موقع نوسان نور و تاریک و روشن شدن چشم ها ، دچار همچین حس ای شدم ، انگار حس پرواز بود ، یه حس عجیب ، یه حس عجیب مث حس فیلمای درام دهه ی نود آمریکا!

بعد از رقص ، سوار وانت سَم شدیم. پاتریک این بار رانندگی می کرد. وقتی نزدیک تونل فورت پیت شدیم ، سَم از پاتریک خواست بزنه کنار. نفهمیدم جریان چیه. بعد سَم رفت پشت وانت سوار شد، فقط لباس رقص تنش بود. به پاتریک گفت که برونه ، و یه لبخندی تو صورت پاتریک نشست. حدس می زنم این کار رو قبلاً  هم انجام دادن.

به هرحال ، پاتریک شروع کرد به رانندگی با سرعت زیاد ، و قبل از این که به تونل برسیم ، سَم سرپا ایستاد ، و باد دامنش رو پر از موج کرد. وقتی وارد تونل شدیم ، همه ی صداهای به خلاء کشیده شد و اهنگی از پخش ماشین جایگزین شون شد. یه آهنگ خیلی قشنگ به اسم سراشیبی. وقتی از تونل بیرون اومدیم ، سَم جیغی کشید ، جیغی از خوشی واقعی ، و همین طور هم بود. مرکز شهر ، چراغ های ساختمونو ها و همه چیزی اش آدمو با خودش می برد. سَم نشست و شروع کرد به خندیدن. پاتریک هم شروع کرد به خندیدن . منم شروع کردم به خندیدن.

و تو اون لحظه ، قسم می خورم که بی نهایت بودیم.

مزایای منزوی بودن

استیون چباسکی

پ.ن: راستی یادم رفت بگم

عنوان رو از اسم ماه تیر انتخاب کردم ، ماه تموز ، معادل تیر ماه در تقویم رومی

باباحاجی خدابیامرز زیاد استفاده می کرد از این لفظ

و بقیه بزرگترا و بی بی و بابابزرگ هنوزم استفاده می کنن