سهراب /تهمینه/رستم

امروز یه مطلبی رو می خوام بنویسم که مدت هاست گوشه ی ذهنم مدفون شده !!

سهراب دلاوری بود که در جنگ با پدرش رستم کشته شد ...همه ی ما هم در ادبیات اول دبیرستان با این سوال مواجه شدیم که مقصر اصلی ماجرای کشته شدن سهراب چه کسی بوده؟

یه نفر می گفت سهراب چون خودشو معرفی نکرد...یکی دیگه می گفت رستم چون او هم خودش رو معرفی نکرد...یه نفر می گفت سرداران سپاه ...یه نفر هم افراسیاب رو مقصر جلوه می داد...و افراد دیگه ای که ممکن بود به ظاهر   نقش منفی در کشته شدن سهراب داشته باشند..اما هیچ کس به نقش تهمینه اشاره نکرد...گویی او که شاید بزرگ ترین عامل کشته شدن سهراب بوده تا به امروز در پس پرده ی محبت مادرانه و احساسات پنهان شده است ...

حال شرح  ماجرا...

خوب است بدانید که در شاهنامه ی فردوسی  ایرانیان نماد نیکی و انسانیت هستند و اهورامزدا نگاهدار این مرز و بوم است و در مقابل تورانیان افرادی از جنس دیوان اند و دشمن ایرانیان...روزی رستم به مرز ایران و توران می رود و در شهر سمنگان با حاکم شهر مواجه می شود و درخواست می کند که اسبش را به او پس بدهند...سمنگان هم شهریست از توران ...حاکم از رستم استقبال می کند و رستم شب را در این شهر می ماند...بقیه ماجرا ...

چو یک بهره از تیره شب برگذشت                   شب آهنگ بر چرخ گردان بگشت

سخن گفتن آمد نهفته به راز                             در خوابگه نرم کردند باز

یکی بنده شمعی معنبر به دست                      خرامان بیامد به بالین مست

پس پرده اندر یکی ماهروی                                چو خورشید تابان پر از رنگ و بوی

دو ابرو کمان و دو گیسو کمند                         به بالا به کردار سرو بلند

دو  رخ چون عقیق یمانی به رنگ                   دهان چون دل عاشقان گشته تنگ

روانش خرد بود و تن جان پاک                      تو گفتی که بهره ندارد ز خاک

گو رستم شیردل خیره ماند                          برو آفرین های یزدان بخواند

بپرسید از او گفت نام تو چیست            چه جویی شب تار کام تو چیست

چنین داد پاسخ که  تهمینه ام                    تو گویی دل از غم به دو نیمه ام

یکی دخت شاه سمنگان منم                       ز پشت هژبر و پلنگان منم

به گیتی ز شاهان مرا جفت نیست        چو من زیر چرخ بلند اندکیست

ز پرده برون کس ندیده مرا                      نه هرگز کس آوا شنیده مرا

به کردار افسانه از هر کسی                   شنیدم همی داستانت بسی

که از دیو و شیر و پلنگ و نهنگ             نترسی و هستی چنین تیز چنگ

شب تیره تنها به توران شوی                  بگردی بر ان مرز و هم نغنوی

به تنها یکی گور پنهان کنی                       هوا را به شمشیر گریان کنی

بدرد دل شیر و چرم پلنگ                      هر انگه که گرز تو بیند به چنگ

برهنه چو تیغ تو بیند عقاب                   نیارد به نخجیر کردن شتاب

نشان کمند تو دارد هژبر                        ز بیم سنان تو خون بارد ابر

چنین داستان ها شنیدم ز تو              بسی لب به دندان گزیدم ز تو

بجستم همی کتف و یال و برت           برین شهر کرد  ایزد آبشخورت

تو را ام کنون گر بخواهی مرا                نبیند جز این مرغ و ماهی مرا

یکی آنکه بر تو چنین گشته ام          خرد را ز بهر هوا هشته ام

و دیگر که از تو مرا کردگار                   نشاند یکی پورم اندر کنار

مگر چون تو باشد به مردی و زور            سپهرش دهد بهره کیوان و هور

سه دیگر که اسپت به جای آورم             سمنگان سراسر به پای آورم...

دیدید که تهمینه با عشوه گری خاص خود با رستم رفتار می کند و به او می گوید که من از تو پسری از تو خواهم داشت که چنین است و چنان...در حالی که احتمال پسر بودن فرزندش یک دوم بوده و احتمال داشته که فرزند دختر باشد اما گویی تهمینه اطمینان داشته که فرزندش پسر است ...همانگونه که  اطمینان داشته این پسر دلاوری خواهد شد و به جنگ رستم خواهد رفت زیرا قبلا گفتیم که تورانیان از ریشه و اساس با ایرانیان دشمن بوده اند و قصد تهمینه این بوده که پسری از رستم بیاورد که هم چون  او توانا و با زور بازو باشد و بتواند با قدرتی که از پدرش به ارث برده رستم را به کشتن دهد...در حالی که رستم به تهمینه می گوید اگر فرزندمان دختر بود نشان را به گیسوانش ببند و اگر پسر بود به بازویش ...

به بازوی رستم یکی مهره بود                   که آن مهره اندر جهان شهره بود

بدو داد و گفتش که این را بدار              گرت دختری آید از روزگار

بگیر و به گیسوی او بر به دوز                  به نیک اختر و فال گیتی فروز

ور ایدون که آید ز اختر پسر                      ببندش به بازو نشان پدر....