آخرین عشق...

پیشانی ام  را می بوسی 

و قسم می خوری 

آخرین  زنی هستم که دوستش خواهی داشت

می گویی این بار که برگشتم

برایت کلبه ای می سازم

بر لب رودخانه ای دور

روزها به شکار آهوان کوهی می روم

و از درز سنگ های سخت 

گل های  نایابی  را می چینم

که تو دوست داری  به موهایت بیاویزی 

می گویی بخند

تمام می شود این جنگ !

باور می کنم حرف هایت را

همان طور که هزاران بار دیگر باور کرده بودم

دریغ اما

آخرین عشق همان قدر ناممکن است که آخرین  گلوله!

شکریه عرفانی