''انحطاط قافیه و سواستفاده از امکانات آن که در ساختن معنای مصراع و بیت سهیم است در آنجا بود که شاعران و بلکه ناظمان قصیده سرای لفظ گرای مطنطن گو,بویژه در دوره ی بازگشت ادبی و پس از ان,نقش طبیعی قافیه را نشناختند و از همین روی آنقدر بر قافیه بار اضافی تحمیل کردند که دیگر بار معنی را نتوانست کشید و از رمق افتاد و این ضایعه را مضمون بازان قافیه پرداز باعث شدند.

اعتراض نیما یوشیج به این گرایش های افراطی بیمارگونه و تکرارهای بی طراوت بود که تا زمان او هم ادامه داشت.این قافیه دیگر رج زده می شد و گاه با ردیفش بر سر هم سوار شده و به صورت پیش ساخته در انجمن های ادبی به معرض استقبال و نظیره گویی و طبع ازمایی گذاشته می شد.کارایی قافیه از دست رفته بود و قافیه بجای انکه یار شاطر معنا باشد بار خاطر ان بود.کاری که نیما از ان غافل بود یا از ان طفره می رفت این بود که قافیه ی پژمرده را احیا کند و بر نقش ان در افرینش معنا تاکید کند.گویا بیماری و بحران قافیه را چاره ناپذیر یافته بود.نکند انحطاط امروزه ی شعر نو,کفاره ی کفران نعمت باشد,کفران نعمت قافیه!یا بازنشناختن حق قافیه و نقش آن."

مقاله ی نقش قافیه در آفرینش معنا

کتاب سیر بی سلوک

بهاالدین خرمشاهی