حرف...

بعضی وقت ها اتفاقاتی در زندگی آدم می افتد که هیچ توضیحی برایشان پیدا نمی شود...بعضی اتفاقات که در ابتدا کاملا خوشایند و امیدوار کننده هستند اما هرچه زمان جلوتر می  رود گندشان بیشتر در می آید!

می دانی بعضی وقت ها دل ‌آدم هوای بیرون رفتن می کند...مثل امروز...امروز هوا مثل بهار بود...عطر روح نواز چمن ها و گل ها(که ستارگان روی زمین اند) مشام را نوازش می کرد...کرانه ی آسمان را که نگاه می کردی ابرهای پرباری را می دیدی که شانه به شانه ی کوهسار ها بودند...امروز دل زمستان هوای بهار کرده بود...فقط حیف...حیف که مجال بیشتری برای گردش در طبیعت نداشتم...حیف که جای رود های زلال و خروشان را خیابان های تیره و خشن گرفته بودند...حیف که جای درختان سر به گردون سای را آپارتمان های بی روح و مرده گرفته اند ...حیف که به جای دل سپردن به  غزل خوانی بلبلان و ترانه ی قمریان می  باید به صدای گوش خراش ماشین های زاییده ی عصر اتم گوش می سپردیم...حیف...

می دانی بعضی وقت ها دل آدم هوای تنهایی می کند...هوای سکوت...نه به خاطر حرفی نداشتن...که به خاطر شنونده ی حرف نداشتن...به خاطر هم عقیده نداشتن...این گونه اوقات است که آدم احساس غربت می کند...این زمان است که آدم احساس می کند جوانه ی تفکری که در ذهنش زنده شده مدام دست خوش زخم زبان اغیار می شود...

می دانی ...حرف نداشتن سخت است اما سخت تر این است که تمام وجودت پر از حرف باشد اما کسی نباشد تا آن ها را بفهمد...که من این روزها این گونه ام...دست خوش قرار گرفتن در جمعی که جمع نیست...!