بوی عید...

بوی عید می آید…بوی طراوت…بوی سرزندگی …عشق …مهربانی…

آسمان این روزها زیباتر از همیشه است…ابری ست …می بارد…می بارد تا غبار یک عمر دوری بهار را از تن شهر بشوید…می بارد تا گرد سرمای زمستانی را که  بر شاخه های درختان نشسته است بروبد…از آسمان تازگی می بارد…

و باران…چه واژه ی شگفتی …!چه حقیقت زیبایی…! چه شیرین و رویایی ست باران….آن هنگام که قطره قطره ی این موهبت بزرگ الهی بر زمین فرود می آید…

ترانه ی باران…ترانه ی هستی…به راستی که طنین قطره قطره ی باران زیباترین سمفونی جهان است…چه رویایی ست آن هنگام که رعد  پر خروش هنگامه ی وصل را فریاد می زند و جهش برق نورانیت عشق را به تصویر می کشد ...

شاخه های درختان این روزها آبستن شکوفه های سفید و سرخ است …شکوفه هایی که نویددهنده ی بهارند…نوید دهنده ی عروس هستی…و من یقین دارم که این روزها  زمین برای جشن تولد خودش آماده می شود…دشت ها لباس سبز عشق به تن می کنند…درختان خود را به شکوفه های رنگارنگ و جوانه های نور آراسته می کنند…غنچه های سرخ مهر سر بر می آورند…سرود عشق سر می دهند…پرستو های از سفر باز می گردند…ترانه ی دل گشا می خوانند…بازیگوشی می کنند…می خندند…آسمان بستر تولد قوس قزح است!بستر تلالوی نور…تلالوی رنگ های زیبای هستی…خورشید!حتی خورشید هم این روزها مهربان تر می تابد…پرتوهایش را زیباتر بر گستره ی هستی می افکند…گویی عاشق شده است…! عاشق بهار…

این روزها دل آدم پر می کشد برای خدا…برای مهربانی…این روزها دست و دل  آدم به هیچ کاری نمی رود…این روزها دلت می خواهد فقط بنشینی و منتظر بمانی …منتظر زادن شکوفه ها…باران…پرستوها…منتظر بهار…!…این روزها بوی عشق می آید…بوی عید…!