نوروز...

نوشتن از نوروز برایم دشوار است…شب آخر سال برایم یک حس عجیب به ارمغان می آورد …حسی مانند اینکه انگار یک چیز در زندگی ام کم است …شاید آن چیز خودم باشم!به هر حال این حس آن قدر عمیق است که تک تک سلول های بدنم در آن غوطه ور می شوند و در آن دست و پا می زنند…آن گونه که بعد ساعت های بسیار خود را از گرداب خیالات و افکار این لحظات بیرون می آیم…
تحویل سال چه نیمه شب باشد چه صبح هنگام و چه عصر و چه وسط شب برایم  یک حالت عجیب است…در دلم یک حس غریب به وجود می آورد…آن گونه که با خودم کلنجار می روم تا بفهمم کجا هستم و چه می کنم و چه باید بکنم و چگونه باید رفتار کنم…حسی ست غریب که تنها یک بار در سال به سراغم می آید…حس نوزادی که تازه به دنیا می آید و نمی داند بخندد یا گریه کند…نمی داند چشم به دنیا باز کند و بخندد یا چشم فرو بندد و سیلاب اشک از دیدگان روانه سازد…به هر حال به هر بدبختی که می شود ثانیه های تکرار نشدنی تحویل سال را می گذرانم و باز در فکر فرو می روم…که سال پیش رو چگونه خواهد بود…خوب یا بد…چگونه…
حال که فکر می کنم می بینم شاید سر سفره ی تحویل سال تنها جایی باشد که سکوت می کنیم و چشم ها می بندیم و خالصانه و خاضعانه دعا می خوانیم و آرزو می کنیم …شاید تنها لحظاتی در زندگیمان باشد که با صداقت کامل و با وجدانی آسوده پای سفره ی عشق می نشینیم و به روزهایی که گذشت می اندیشیم …به روزهایی که مملو از اتفاقات زیبا و نازیبا بوده اند…مهربانی ها…نامهربانی ها…خنده ها…گریه ها…هزاران خاطره ی دیگر…

شاید تنها سر سفره ی عیدانه باشد که برای فردایمان برنامه هایی می ریزیم که پشتوانه اش خدا باشد و عشق…!که در بقیه ی روزهای زندگی تماما تصمیم های عاقلانه و از روی ترس خودنمایی می کنند…!شاید این روز تنها روزی باشد که بی غل و غش می نشینیم و چند دقیقه ای زندگی را می فهمیم …عاشقانه می خندیم …گذشته را می نگریم و فردا را مجسم می کنیم…حال می فهمم برای انسان قرن بیست و یکم یک روز مانند نوروز چه غنیمت ارزشمندی ست…انسانی که در هیاهوی صداهای گوش خراش و در گیر و دار زندگی آن چنان اسیر شده است که شاید روزی شادی و بلکه زندگی را از یاد ببرد…