زندگی...

امشب به اتفاقاتی که حدود یک سال پیش افتاد فکر می کردم…اتفاقاتی که در زمان خودش مهیب و صعب بود اما اکنون که به آن ها نگاه می کنم می فهمم که کوچک و ناچیز بوده اند…انگار هر چه جلوتر می رویم زندگی برایمان مضحک تر و بی قاعده تر می شود!گذر زمان آن قدر سریع بود که عمر ناچیزم حتی کفاف نداد که فرصتی کوتاه بنشینم و با خاطری آرام اتفاقات گذشته را از خاطرم عبور دهم و بیاندیشم…

با خودم فکر می کردم شاید زندگی آن قدر ها هم جدی و سخت نباشد که به همدیگر سخت بگیریم…دلی را آزرده کنیم…اشکی روانه کنیم…زندگی شاید آن قدر ساده و پیش پا افتاده باشد که بتوانیم با یک لبخند ، یک سلام ، یک احوال پرسی خشک و خالی دل اطرافیانمان را شاد کنیم…زندگی شاید آن قدر ها هم ارزش زیستن و غرق شدن نداشته باشد…شاید بهتر این باشد که لیوان بلورین زندگی را مزه مزه ای کنیم و باقی اش را پای گلدان شمعدانی سرخ کنار پنجره ی اتاقمان بیافشانیم…!

ماهی که قدش به سرو می ماند راست

              آیینه به دست و روی خود می آراست

دستارچه ای پیشکشش کردم گفت

              وصلم طلبی زهی خیالی که توراست

    خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی