فردوسی...

راه افتادیم به سمت توس...سرزمینی که صلابت حماسه در ذره ذره ی خاکش احساس می شود هنوز...پا در آرامگاه حکیم گذاشتیم و به دیدار بارگاهش رفتیم...روح ایران را در خود دارد اینجا...تکه ای است که انگار از ایران اساطیری جدا کرده اند و  به این روزگار که تمدن و تکنولوژی احاطه اش کرده هدیه داده اند...چرخی در محوطه ی آرامگاه زدیم...نیلوفران آبی که در حوض آب فیروزه ای جا خوش کرده بودند در اطراف تندیس حکیم فردوسی گویی که نگاهبانی می کردند...پا به مقبره گذاشتیم.با شکوه و با ابهتی وصف ناشدنی ...با وجود آن که زیاد به این مقبره می آیم اما هر بار دیدن مجسمه های راوی داستان های شاهنامه برایم تازگی دارد...دیدن زال و سیمرغ و رستم و سهراب و فریدون و کاوه آن قدر برایم شور و شوق می آفریند که وصف نمی توان کرد...به موزه  رفتیم ...آثار برجای مانده از توس باستانی زیبا و چشم نواز بود...آثاری که نمایانگر پیشرفت و تمدن و فرهنگ غنی آن روزهای ایران بود...تابلوهایی که داستان های شاهنامه  و حماسه های پر شور این کتاب که نمایانگر تاریخ پیشدادیان است را به نمایش در می آورد...مینیاتورهایی از شاهنامه ی بایسنقری را دیدم که به زیبایی هر چه تمام تر طراحی شده بودند...از کودکی عاشق مینیاتور بودم و پیچ و تاب هایش...هربار چشمم به نقش هایش می افتد محوش می شوم...کودکی بازیگوش می شوم و در میان درختان و کوه ها و دشت هایش می چرخم و می خندم...!از پیروزی های رستم شاد می شوم و از مرگ سهراب و سیاوش گریان...می چرخم و می چرخم و می چرخم تا روح سرکش ام آرام گیرد...و آن موقع به آرامی از گوشه ی تابلو بیرون می آیم...!

به افتتاحیه ی  کنگره ی ملی شعر از توس تا نیشابور رفتیم...بزرگانی بودند که غزل ها و رباعیاتی و مثنوی هایی خواندند و لذت بردیم...از کشورهای مختلف پارسی زبان...و چقدر خوش حال و امیدوار شدم وقتی که دیدم این چنین پیوند فرهنگی عمیق و قدرتمندی بین ملت ها برقرار است،پیوندی که مرهون شاهنامه است...

مراسم گل افشانی مقبره به زیبایی انجام شد و بیرون آمدیم...بارانی به لطافت و زیبایی ابیات پارسی باریدن گرفته بود...باران می بارید...بارانی از سر عشق ...مهربانی...

نمیرم از این پس که من زنده ام

                   که تخم سخن را پراکنده ام

هر آن کس که دارد هش و رای و دین

                   پس از مرگ بر من کند آفرین

                حکیم توس