حافظ

ای که در کوی خرابات مقامی داری

جم وقت خودی ار دست به جامی داری

ای که با زلف ورخ یار گذاری شب و روز

فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری

ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند

گر از آن یار سفرکرده پیامی داری

خال سرسبز تو خوش دانه ی عیشی ست ولی

بر کنار چمنش وه که چه دامی داری

بوی جان از لب خندان قدح می شنوم

بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری

چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود

می کنم شکر که بر جور دوامی داری

نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه کند

تویی امروز در این شهر که نامی داری

بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود

تو که چون حافظ شب خیز غلامی داری

خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی