لبخنده

امشب حین خوندن کامنت های  وبلاگ  حضرت باران ، که در جواب کامنت من ، تیکه ای از شعر مرحوم گلچین گیلانی رو نوشته بودن ، (همون شعر معروف شون ، کودکی ده ساله بودم...) یاد گلچین گیلانی افتادم ، و باز یادم افتاد که چهار سال قبل ، توی دفتر خاطراتم ، یکی دو تا شعر از مجد الدین میر فخرایی متخلص به گلچین گیلانی نوشته بودم...همین طوری که روی تخت نشستم ، دست بردم به ردیف کتابای پشت سرم ، دفتر خاطرات اول رو برداشتم و یه نگاهی انداختم و شعر رو پیدا کردم ، و حین تورق ، چشمم خورد به نوشته های خودم توی اون زمان ، یه چند تا از شعرای خودم رو خوندم و بعضی از نوشته های خودم رو ، و حس های قدیمی و عجیبی توی وجودم زنده شد...اوایل دانشگاه بود و قشنگی ها و سختی ها و دلتنگی ها و غم ها و شادی ها و تنهایی های مخصوص به خودش...چقدر سریع گذشت...این که حس و حال اون روزها رو یه جایی مکتوب کردم خیلی خوبه ، میتونم هر از چند گاهی یه نگاه بندازم ببینم چقدر تغییر کرده روح و روانم نسبت به اون موقعا...

چو گل در بسترت خوابیده بودی

مهی بودی به من تابیده بودی

دهان کوچکت لبخنده ای داشت

نمی دانم چه خوابی دیده بودی...

گلچین  گیلانی