احوالات!

این چند روز اخیر به شدت احساس کم حرفی و کم حوصلگی برای صحبت کردن داشتم!‌ البته من همیشه یه حالت پایه ی کم حرفی رو دارم ، و فقط مواقع خاص و معدودی هست که زیادتر از حد معمولم حرف میزنم و افراد معدودی هستن که کنارشون پرحرفی می کنم ، ولی این چند روز اخیر خیلی فرق داشت ، حتی دیروز که با ممدصادق بیرون رفته بودیم ، انتظار داشتم بیشتر حرف بزنم ولی اینطوری نبود!‌ احساس میکنم همنشینی باهام بیشتر از قبل برای بقیه کسالت آوره و این حس جالبی نیست.
چند روز قبل ، با یکی از دوستام صحبت میکردم. درباره ی مهاجرت ، و از استرالیا برام گفت و درباره ی رفتن و سفر و هیچهایک و فراغ بال بودن صحبت کردیم ، که خیلی حس جالب و قشنگی داشت. پر شدم از انرژی.
یه کتاب ده دوازده روز قبل خریدم ، از کتابفروشی جاودان خرد. خیلی جالبه! هدفم از خریدش این بود که به یکی هدیه ش بدم ، ولی الان که دارم میخونمش بیشتر و بیشتر و بیشتر عاشقش میشم و اصن شاید هدیه ش ندم و برم یه کادوی دیگه بخرم!!:))) اسمشم بعدا میگم!:))))

این گلدونا رو کم کم دارم از اتاق مصباح برمیگردونم اتاق خودم!‌ توی دو هفته ی تعطیلات ، زحمت نگهداری شون رو کشیده بود ، دو هفته هم هست که اومدم مشهد و هنوز چندتاشون پیش مصباح موندن. فک کنم اونقدر فضای اتاقش خوب و پر از گل و گیاه و آکواریوم عه که ترجیح میدن همونجا بمونن!

خب ، تابستون هم که دیگه میشه گفت تموم شد!‌کم کم باید واسه پاییز آماده شم!‌ پاییز خیلی خوبه ، فقط کاش میشد روزاش طولانی تر میبود تا میشد راحت تر رفت بیرون و قدم زد. حالا دیگه نمیخوام زیاد از بدفاز بازی هام توی پاییز بنویسم اینجا ، چون در طی دو سه ماه آینده اونقدر خواهم نوشت ازشون که دچار تهوع استفراغ شین و کهیر بزنین!‌ولی خب ، خیزید و خز آرید که هنگام خزان است و باد خنک از جانب خوارزم وزان است…!

هفته قبل فیلم «سرگذشت شگفت انگیز امیلی» رو دیدم ، سرگذشت یک فرد درونگرا مثل خودم و چالش ها و مصیبت هایی که دچارش هست. درون گرایی شاید از دور خیلی خوب و رمانتیک و جالب به نظر برسه ، ولی در واقع اگه از حد معمول خودش فراتر بره واقعا آدم رو دچار مشکل میکنه ، اون موقع دیگه نمیشه احساسات ، نیازها و نظر واقعی خودت رو درباره ی افراد و وقایع پیرامونت صریح بگی ، بیشتر مکالمات و زندگی ت به درون خودت منتقل میشه و همین کم کم باعث دورشدن بیشترت از بقیه میشه  و فوقع ما وقع!
دیشب هم «احتمال بارش اسیدی» رو دیدم ، با بازی شمس لنگرودی. تنهایی انسان معاصر رو به تصویر کشید ، و چه قدر قشنگ به تصویر کشید! تنهایی ای که فقط وقتی متوجه ش میشیم که بتونیم دقیق به خودمون و اطرافمون خیره بشیم!

امروز یه پادکست شنیدم ، از رادیو دیو ، به اسم« به تهران گوش می کنید» ، این هم درباره ی همون چیزهایی بود که خیلی ذهنم رو درگیر خودش میکرد گه گاه : تنهایی ، شلوغی ، صدا ، آلودگی ، زندگی شهری ، تنهایی ، تنهایی ، تنهایی!

همین 
پاییزتون پر از رنگای زرد و سرخ و نارنجی!