نسیم کوهسار
اینجا ، صفحه ایست برای نوشتن حرف هایی که گاه ، درون ذهن آدم ورجه وورجه می کنند! و برای نوشتن حرف هایی که هیچ گاه ، بر زبان نیاورده ایم!نسیم کوهسار
اینجا ، صفحه ایست برای نوشتن حرف هایی که گاه ، درون ذهن آدم ورجه وورجه می کنند! و برای نوشتن حرف هایی که هیچ گاه ، بر زبان نیاورده ایم!درباره من
قبلا:گل پسری بودم از دیار کوه و کویر!
الان:نمی دانم!
ادامه...
دوست
صبح امروز کسی گفت به من:
تو چقدر تنهایی...
گفتمش در پاسخ:
تو چقدر حساسی...
تن من گر تنهاست
دل من با دلهاست
دوستانی دارم
بهتر از برگ درخت
که دعایم گویند و دعاشان گویم
یادشان در دل من
قلبشان منزل من
صافی آب مرا یاد تو انداخت رفیق
تو دلت سبز
لبت سرخ
چراغت روشن
چراغ روزیت همیشه چرخان
نفست داغ
تنت گرم
دعایت با من...
سهراب سپهری
وداع
بیا وداع کنیم...
بیا وداع کنیم...
اگر بنا باشد کسی از ما بماند
همان به که تو بمانی
کینه تو به کار این دنیا بیشتر می آید تا عشق من...
کلیدر/محمود دولت آبادی
عشق...
بیگ محمد:هیچ وقت عاشق بوده ای ستار؟
ستار:عاشق زیاد دیده ام!
بیگ محمد:راه و طریقش چه جور است عشق؟
ستار:من که نرفته ام برادر!
بیگ محمد:آنها که رفته اند چی؟آنها چی می گویند؟
ستار:آنها که تا به آخر رفته اند برنگشته اند تا بتوانند چیزی بگویند...!
کلیدر/محمود دولت آبادی
بینوایان...
در گورستان" پرلاشز" نزدیک گودال عمومی دور از کوی آراسته ی این شهر مزارها,دور از همه ی گور های پر تن که رسوم زشت مرگ را در پیشگاه ابدیت جلوه می دهند در یک گوشه ی خلوت پای یک دیوار کهنه زیر یک درخت بزرگ سرخدار که لبلاب فراوان از میان علف ها و خزه ها سربدر آورده به آن پیچیده و به بالا رفته است یک سنگ دیده می شود. این سنگ بیش از دیگر سنگ های کنونی از آسیب زمانه از کف زدگی از گیاهان وحشی از فضله ی پرندگان معاف نیست. آب سبز رنگش می کند هوا سیاهش رنگش می سازد.مجاور هیچ یک از گذرگاه های گورستان نیست و کسی دوست نمی دارد که به آن سو رود زیرا که علف ها بلند است و هر کس قدن بر آنها بگذارد هماندم پاهایش خیس می شود.هنگامی که اندکی از اشعه ی آفتاب بر این نقطه بتابد سوسمار ها به آنجا می آیند.پیرامونش از همه جهت لرزش علف های بلند احساس می شود .در بهار گنجشک خا در شاخه های درخت خوانندگی می کنند...
این سنگ کاملا عریان است.هنگام بریدنش هیچ چیز را در نظر نگرفته اندجز ضرورت قبر را و دقت دیگر ی در ان بکار نبرده اند جزآنکه طول و عرضش فقط به آن اندازه باشد که یک مرد را بپوشاند.
هیچ نام بر این سنگ خوانده نمی شود.
فقط روزی که سالها بر آن گذشته است دستی این چهار مصرع را که رفته رفته زیر باران و غبار ناخوانا شده است و شاید امروز یکسره محو شده باشد بامداد بر این سنگ نوشت:
خفته است هرچند که سرنوشتش بسی غریب بود
میزیست .-مرد هنگامی که فرشته اش را نداشت
حادثه بسادگی و بخودی خود در رسید
همچون شب که چون روز برود در می رسد...
پایان کتاب بینوایان/ویکتور هوگو/حسینقلی مستعان
بینوایان...
ژان والژان(واپسین لحظات) :
بچه های عزیزم...گریه نکنید...من براه دوری نمی روم...از آنجا شما را خواهم دید...اگر شما بخواهید مرا ببینید بسیار آسان است...فقط چون شب دررسید بتاریکی نگاه کنید ...خواهیدم دید که لبخند می زنم...
بینوایان...
کوزت و ماریوس بهت زده ,خفه شده از اشک بزانو در آمدند و هر یک از آن دو روی یکی از دست های ژان والژان افتاد.این دست های محتشم دیگر حرکت نمی کردند...
ژان والژان به عقب افتاده بود...نور دو شمعدان روشنش می کرد...چهره ی سفیدش آسمان را می نگریست...می گذاشت تا کوزت و ماریوس دست هایش را غرق بوسه کنند ...مرده بود...
شب بی ستاره بود و کاملا تاریک...بی شک در ظلمت ملکی ایستاده بود ...بال ها گسترده ...در انتظار جان...
بینوایان ...
سه شنبه بینوایان رو تموم کردم...بسیار بسیار زیبا و پر از احساس و البته پر از اندوه که حالم رو منقلب کرد...
پیشنهاد می کنم بخونینش...عالیه واقعا...
تو پست های بعدی تکه هایی از متنش رو که برام جالب بود رو براتون میذارم...
شاد باشید...
آزادی و عدالت
اگر مرا به انتخاب بین عدالت و آزادی مخیر کنند
من آزادی را انتخاب خواهم کرد
چرا که در یک جامعه ی آزاد غیر عادلانه من آزادی دفاع از عدالت را دارم
ولی در یک جامعه که به نام عدالت آزادی مرا گرفته باشند
اگر عدالت محقق نشود من آزادی اعتراض هم ندارم!
کارل پوپر
زندگی
زندگی
بار گرانیست که بر پشت پریشانی توست!
کار آسانی نیست
نان در آوردن و غم خوردن و عاشق بودن...
مجتبی کاشانی